Hell bis Dunkelgrau
De Sunn is weg

De Sunn is weg, i glaub, i spinn,
was is denn des für Schmäh.
Ganz finster wird´s um mi herum,
dann schau i in de Heh.

A dumpfes Grolln liegt in der Luft,
i kriag a unguats Gfüh,
und dann, wia auf an Glockenschlag,
wird oisse meisalstü.

Auf amoi kummt a Lüfterl auf,
ganz unhamlich is worn,
und blitzt und donnert hat´s wia wüd,
als hätt aner an Zorn.

De Bam verneign se bis zum Bodn,
und ächzn auf vor Schmerz,
dann stengan´s ohne Blattln da,
d´ Äst streckn´s himmewärts.

Wia wüd kreischt´s jetzt, de Fenster klirrn,
a toter Hund liegt auf der Straßn,
a dunkles Knäul kniat danebn,
und kann´s nu gar net fassn.

Da Himmel peitscht jetzt oisse auf,
de Häuser brechn zaum,
de Welt vermischt se mitn Dreck,
man kann´s nu gar net glaubn.

Und plötzlich, schau, i man, i tram,
de Finger falln ma ab,
as Gwand zersetzt se a sche langsam,
und i steh nackert da.

I schau mitn letzten Atemzug
mein Körper an voll Qualn,
i schrei nu auf a letztes Mal,
dann bin i ganz zerfalln.

Letzte Gedankn sagn mir nu,
jetzt endlich hast dei Rua,
dann san a de im Liacht verflogn,
da Regn deckt oisse zua.

Und niemand woas, was einmal war,
und niemand kann´s erzähln,
und niemand kann se niederknian
und um Verzeihung flehn.

Doch irgendwann kummt aus dem Staub,
a grüne Pflanzn vira.
Se schaut zum Himme auf, in d´ Sunn,
und fangt wundersche zum Blian an.