Hell bis Dunkelgrau
: Inhalt
: Freind : Der Flüchtling : De Sternschnuppn : Der Wühlwurf : De Wallerseemuckn : Mein Birnbam : Der Richter : Veränderung : Seitenverkehrt! : De Sunn is weg : Tiaf ins Herz : Beschreibung eines Platzes oder der Versuch zu sehen : Einsamer Abschied
De Sunn is weg
De Sunn is weg, i glaub, i spinn, was is denn des für Schmäh. Ganz finster wird´s um mi herum, dann schau i in de Heh. A dumpfes Grolln liegt in der Luft, i kriag a unguats Gfüh, und dann, wia auf an Glockenschlag, wird oisse meisalstü. Auf amoi kummt a Lüfterl auf, ganz unhamlich is worn, und blitzt und donnert hat´s wia wüd, als hätt aner an Zorn. De Bam verneign se bis zum Bodn, und ächzn auf vor Schmerz, dann stengan´s ohne Blattln da, d´ Äst streckn´s himmewärts. Wia wüd kreischt´s jetzt, de Fenster klirrn, a toter Hund liegt auf der Straßn, a dunkles Knäul kniat danebn, und kann´s nu gar net fassn. Da Himmel peitscht jetzt oisse auf, de Häuser brechn zaum, de Welt vermischt se mitn Dreck, man kann´s nu gar net glaubn. Und plötzlich, schau, i man, i tram, de Finger falln ma ab, as Gwand zersetzt se a sche langsam, und i steh nackert da. I schau mitn letzten Atemzug mein Körper an voll Qualn, i schrei nu auf a letztes Mal, dann bin i ganz zerfalln. Letzte Gedankn sagn mir nu, jetzt endlich hast dei Rua, dann san a de im Liacht verflogn, da Regn deckt oisse zua. Und niemand woas, was einmal war, und niemand kann´s erzähln, und niemand kann se niederknian und um Verzeihung flehn. Doch irgendwann kummt aus dem Staub, a grüne Pflanzn vira. Se schaut zum Himme auf, in d´ Sunn, und fangt wundersche zum Blian an. |
||||||